स्मृतीबनातुन तक्रार (पद्य)

 

तक्रार


मान वेळावुनी, तू अशी पाहू नको

पाहशी जरी, अशी गोड हासू नको


का उगा खेळशी तू कुंतलांच्या लटांशी

अदांनी अशा, हेवा करू लागतो अनामिकेशी


काय मी तुझी, काढली सांग छेड?

नर्तनानी नयन दलांच्या का लाविते वेड?


चालणे ही तुझे, हे असे जीवघेणे

पाउला गणिक होते, हृदय ते दिवाणे


बोलणे तुझे की, श्रोत्यास मधुपान 

गारूड होई ऐसे काही विसरती

देहभान


सृजन लावूनी पणाला, दिधले तुला सर्वकाही

घडवित्या त्याला मग, कसे मानावे समन्यायी?


नितीन सप्रे

nitinnsapre@gmail.com 

130320251820

हुताशनी पौर्णिमा


 

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

प्रासंगिक- वसंतवैभव-कैवल्य गान

इमेज
वसंतवैभव-कैवल्य गान पावसाळ्यातली अशीच एक संध्याकाळ. पावसाच्या झडी पासून बचाव व्हावा म्हणून सहा-सात वर्षांचा मुलगा एका इमारतीच्या जिन्यात उभा राहून आपल्याच तंद्रीत गुणगुणत होता. त्याची तंद्री भंग पावली ती, खांद्यावर अचानक थबकलेल्या हाता मुळे. सकृद्दर्शनी अतिसामान्य वाटणारी ही घटना. पण ती संध्याकाळ विशेष होती आणि घटनाही. त्या संध्याकाळी घडलेल्या या घटनेच्या गर्भात अखिल भारतीय कीर्तीचा तेजोमयी गंधर्व घडवणारं बीज होतं...होय तो खांद्यावर थबकलेला हात होता, ग्वाल्हेर घराण्याचे गायक, नागपुरातल्या श्रीराम संगीत विद्यालयाच्या श्री शंकरराव सप्रे यांचा आणि ज्याच्या खांद्यावर तो हात पडला तो खांदा होता भविष्यात अलौकिक प्रतिभेचा, संगीत क्षेत्राला ललामभूत ठरलेल्या स्वराधीश डॉक्टर वसंतराव देशपांडे यांचा. त्या संध्याकाळी सप्रे गुरुजींच्या पारखी/तय्यार कानांवर छोट्या वसंताचे गुणगुणणे पडले आणि ते इतके मोहित झाले की ते त्याला वर गायन शाळेत घेऊन गेले आणि नाव-गाव वगैरे विचारणा करत, गाणं कुणी शिकवलं आणि कुठली गाणी येतात म्हणून चौकशी केली. गोड गळ्याच्या आपल्या आई कडून भजनं, नाट्य-गीत...
अधिक वाचा

स्मृतीबनातून निरंजनी स्वर-माणिक

इमेज
  निरंजनी स्वर-माणिक  पहिली भेट दिनांक,दिवस,महिना आठवत नाही पण ऑक्टोबर १९९१ ते ऑक्टोबर १९९२ या कालावधी दरम्यानची ही घटना. आकाशवाणी भोपाळ मधल्या श्रोता अनुसंधान विभागातली माझ्या पहिल्या नोकरीचा राजीनामा देऊन मी  आकाशवाणी मुंबई इथे कार्यक्रम विभागात रुजू झालो होतो. त्या दिवशी सकाळी साडे नऊच्या सुमारास मी नव्या आमदार निवास समोरच्या आकाशवाणी भवनात प्रवेश केला की अलीबाबाच्या गुहेत? असा प्रश्न मला पडला. तिळा तिळा दार उघड न म्हणता अलीबाबाची अफाट संपत्ती असलेली गुहा उघडावी किंवा अल्लादिनचा जादूचा दिवा न घासताही जीन प्रकट व्हावा तशी माझी स्थिती झाली. आत शिरताच सहज म्हणून डावीकडच्या अतिथी कक्षाकडे मान फिरवली. तिथे अगदी सामान्य वेशभूषेत बसलेल्या एका व्यक्ती वर नजर स्थिरावली. त्यांना कुठेतरी पाहिल्या सारखं वाटलं म्हणून मी ही तिथे गेलो. वयाच्या साधारण सहा सात वर्षां पासून आजवर सतत ऐकून मनावर मुद्रित झालेली, ‘अनंता अंत नको पाहू’, ‘अमृताहूनी गोड’, ‘त्या सावळ्या तनुचे’, ‘क्षणभर उघड नयन देवा’, ‘नका विचारू देव कसा’, ‘घन निळा लडिवाळा’, ‘कबिराचे विणतो शेले कौसल्येचा राम’, ‘विजय पताका श्रीराम...
अधिक वाचा

स्मृतीबनातून - देखण्या ‘बाकी’ काव्यपंक्ती

इमेज
देखण्या ‘बाकी’ काव्यपंक्ती कवी कोणाला म्हणायचं? जो कविता करतो तो कवी असं रूढार्थाने मानलं जातं. मात्र जो कविता करतो, तो कवी नसतो असं मराठी सारस्वतातील चोखंदळ रसिक खेळिया म्हणजेच पु.ल. देशपांडे यांनी एके ठिकाणी म्हटलं आहे. ते वास्तवही असावं. खऱ्या कवीच्या अंतरंगात काव्य बीज मुळातच असतं आणि शुद्ध बीजा पोटी फळे रसाळ गोमटी या उक्ती नुसार सरस्वतीच्या कृपेनं ते बीज कधीतरी अंकुरतं. काही सुदैवी संवेदनशील सुजाणांच्या बाबतीत त्यातूनच आशय लोभस काव्य वेल बहरते. गोव्याच्या कुडचडे इथे जन्मलेले बोरी गावाचे बाळकृष्ण भगवंत बोरकर म्हणजेच बा.भ. बोरकर उपाख्य बाकीबाब हे शारदेच्या कृपा प्रसादाला पात्र ठरलेले असेच एक सुदैवी, सुजाण आणि काव्यासक्त कवी होते.  बोरकरांच्या कविता वाचताना त्या त्यांनी केल्या असं न वाटता त्या प्रगटल्या असंच प्रकर्षानं जाणवतं. दूरदर्शनवर झालेल्या एका कार्यक्रमात स्वतः बोरकरांनी काव्य स्फुर्तीचा किस्सा सांगितला होता. अगदी लहानपणा पासून त्यांच्या कानावर विविध प्रकारे कवितेचे संस्कार आपसूक घडतं होते. त्यांच्या घराण्यात पिढ्यानपिढ्या असलेली भजन परंपराही त्यांना पोषक ठरली. बोरकर...
अधिक वाचा