स्मृतीबनातून

जिवनयापन करत असताना माणसाच्या बऱ्याच आवश्यकता असतात. त्या परिभाषित होऊ शकतात आणि अत्यावश्यक त्या पूर्ण ही होऊ शकतात. इच्छांचं मात्र तसं नाही. एक पूर्ण होताच दुसरी जन्म घेते.  " हज़ारों ख्वाहिशें ऐसी के हर ख्वाहिश पे दम निकले बहुत निकले मेरे अरमान लेकिन फिर भी कम निकले" आणि म्हणूनच ईश्वर आपल्या आवश्यकतांच्याच यादीत असण  श्रेयस्कर... मागणे होईल मंद आता ज्योत नेत्री दृष्टी पडावी तव शांत मूर्ती मागणे इतुकेच आहे अखेरी  एव्हढी  कृपा  कर गा मुरारी होईल क्षीण आता आवाज कानी  घेऊन टाळ नाचू तुझ्या किर्तनी  मागणे इतुकेच आहे अखेरी एव्हढी  कृपा  कर गा मुरारी थकून गेली मलूल झाली वैखरी राहावे सुरू नाम परी अंतरी मागणे इतुकेच आहे अखेरी एव्हढी  कृपा  कर गा मुरारी संथ होईल आता श्वास नाकी असावी तुझ्या दर्शनाची ओढ बाकी मागणे इतुकेच आहे अखेरी एव्हढी  कृपा  कर गा मुरारी चैतन्य सोडून जाईल दुबळ्या शरीरी कैवल्य माळ रुळूदे गळा सत्वरी मागणे इतुकेच आहे अखेरी  एव्हढी  कृपा  कर गा मुरारी नितीन सप्रे नवी दिल्ली 250423

'घर, बंदूक, बिरयानी' राजधानी दिल्लीत… मराठी माणूस एकत्र येतं नाही, खेकड्या सारखा असतो, एकमेकांचे पाय ओढण्यातच धन्यता मानतो, असे बरेच प्रवाद प्रचलित आहेत. त्यात थोडंफार तथ्य असेलही. पण हे सर्व समज थोड्या प्रमाणात तरी गैरलागू ठरतील असे काही उपक्रम दिल्लीतला मराठी टक्का सातत्यानं योजित असतो. त्यात दिल्ली मराठी अधिकारी यांचा ग्रुप, दिल्ली मराठी प्रतिष्ठान, सार्वजनिक गणेशोत्सव समिती, पुढचं पाऊल आणि अशा आणखी काही संस्था कार्यरत आहेत. आयोजनात नाही होता आलं तरी अश्या समारंभात मी आवर्जून उपस्थिती लावली आहे. नुकत्याच (शनिवार 22.4.23) झालेल्या अक्षय्य तृतीयेच्या मुहूर्तावर काही उत्साही मराठी अधिकाऱ्यांनी, अधिकारी आणि त्यांच्या परिवारासाठी 'घर, बंदूक आणि बिरयानी' या चित्रपटाचा विशेष खेळ आयोजित केला होता. विशेष यासाठी की चित्रपटाचे लेखक, दिग्दर्शक आणि प्रमुख कलाकारही थिएटर मध्ये उपस्थित होते. अलिकडच्या काही वर्षात मराठी चित्रसृष्टिनं कात टाकली आहे. वैविध्यपूर्ण कथावस्तू मार्मिकपणे हाताळल्या जात आहेत. मराठी चित्रपटांची कक्षा रुंदावल्याचं सुखद चित्र दिसतं आहे. मराठी लोक बऱ्याच संख्येन...

  🌹 *सुप्रभात* 🌹 "मृत्यु" आणि "मोक्ष" यामध्ये काय फरक आहे? माऊली म्हणतात..... "श्वास पूर्ण झाले आहेत आणि "इच्छा"  बाकी राहील्या आहेत, त्याला "मृत्यू" म्हणतात.... "श्वास" बाकी आहेत आणि सर्व "इच्छा" पूर्ण झाल्या आहेत, त्याला "मोक्ष" म्हणतात." सकाळी एका मित्रानी व्हॉट्स ॲप वर पाठवलेला हा संदेश वाचल्यानंतर… संमेलन नुरावी एक ही इच्छा, संपण्यापूर्वी श्वास सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास कर्तव्य पूर्ण व्हावीत, मागणे हे तयास सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास व्हायचे जे होऊनी गेले, दुखवु नये कुणास सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास दृष्ट लागो न शेवटी, त्याने दिल्या जीवनास सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास भेटीची त्या राघवाच्या, लागून राहावी आस सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास सत्वर धावुनी यावा, घालता साद त्यास सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास कृतार्थता मानसी असावी, निर्वाणी तू रक्षावेस सांगता या संमेलनाची, अशी व्हावी खास नितीन सप्रे नवी दिल्ली 190423

आज पहाटेच जाग आली. चहा करून घेतला. सूर्योदयाची वेळ झाली होती. सहज बाहेर लक्ष गेलं तर गाभुळलेली पहाट नजरेत भरली. कसे कुणास ठाऊक पण शब्द रांगत आले आणि मी ते हातातल्या मोबाईलवर फक्त उतरवले... पहाट उमटला लालिमा, प्राचीच्या गालावरती गोंदले अहेवबिंब, तिच्या त्या भाळावरती व्यायली निशा, पहुडला प्रकाश क्षितिजावरती अवतरली अवघी, लखलख भूमिवरती नर्तन सुरू जाहले छायेचे, धरणीवरती  दिसली चमचम, दवथेंबांची हिरव्या पात्यावरती उमटली किलबिलगाणी पक्ष्यांच्या चोचींवरती बहरून आली सजीव मैफिल अवनीवरती नितीन सप्रे नवी दिल्ली 180423

मी विखुरलेले शब्द चालीत बांधण्याचे कुणा सहृदयी संगीतकाराने मनापासून मनावर घेतल्याचे जाणवले. मार्गदर्शनही केले. विचार छंदबद्ध काव्यात शब्दांकित करणे ही माझ्यासाठी सोपी गोष्ट नाही. पण प्रयत्न करायला काय हरकत? कसा वाटला जरूर कळवा. सुहृद कधी वाटते हात डोई फिरावा सखा असा नित्य जवळी असावा कधी हात त्याने हाती धरावा  कधी तोच हळुवार गाली फिरावा कधी दाटले वाहिले नीर डोळा प्रशिले मी मानुनी त्या गंगाजळा  कधी वाटते कधी भेटीस यावा मृदुल शब्द हृदयी पेरून जावा कधी मुक्त संचार त्याचा असावा  रंध्रात सर्वत्र पीत बहवा फुलावा  कधी मानसी तो असा आठवावा काळीज हुरहूरे छेडीता जरा मारवा कधी सूर माझा झालाच हळवा खोचून पीस कान्हा होऊन यावा नितीन सप्रे नवी दिल्ली 170423

नमस्कार! पद्य लेखन हा तसा माझा प्रांत नाही. कविवर्य सुरेश भट यांच्यावर लेख लिहिण्यासाठी संशोधन करत असताना त्यांच काव्य थोडं अधिक डोळसपजणे वाचलं गेलं. त्यातूनच आपणही काही खर्डावं ही उर्मी जागृत झाली. मग जे आणि जसं सुचत गेलं ते व्यक्त करू लागलो. आज त्यांच्या जन्मदिनी त्यांच्यावर लिहिलेला माझा लेख पुन्हा वाचून काही फेरबदल करत असताना अचानक ज्या काही ओळी सुचल्या त्या त्यांना मनःपूर्वक अर्पण करून तुमच्या अभिप्रायार्थ सादर. अपूर्तता कल्पिलेले प्रेम जे, अनुभवणे राहिले सहृदयी मिठीत मग, विरघळणे राहिले भावनांचे आवेग सगळे, साहण्याचे राहिले  अद्याप आहे पुरते, उध्वस्त होणे राहिले दुखावले गेले तयांना, सुख देणे राहिले कवटाळणे अजून, प्राणीजात राहिले घेतलेले होते वसे ते, निभावयाचे राहिले  देणे सावळ्याचे, अजून सगळे द्यावयाचे राहिले मिळाले जे सर्व त्याला, नमन करणे राहिले निघता घरून त्याचे, आशीर्वाद घेणे राहिले लिहायचे होते अजून, कितीतरी ते राहिले, उन्मुक्त आर्त गझलेला, आळवायचे राहिले. दिल्या घेतल्या वचनांची, पूर्तता करणे राहिले अखेरीस कैवल्य होणे, प्राण जातांना राहिले नितीन सप्रे नवी दिल्ली 15042...

  प्रतिभा तू गुलाब प्रेमला, सुरंग तो जीवनी  तू पुष्प मृदुला, मधुगंध ती मोहिनी तू शितल चंद्रिका, आकाशी ती चांदणी तू चपल तडीता, लखलख साऱ्या भुवनी तू शब्द सरिता, तू भावगीत रागिणी तू स्वर पौर्णिमा, स्वर राग आलापिनी तू काव्य प्रेरणा, तू वाग विलासिनी तू दिव्य प्रतिभा, तू गजगामिनी नितीन सप्रे नवी दिल्ली 130423

  एकटा समजेल कुणी हृद, हे मना समजावले कुणी नासमजते इथे, हेच समजून आले भोवताली सतत असला, जरी गराडा माणसांचा भोगीत आला प्रत्येकवेळी, शाप तो एकलेपणाचा तरल भावनांना, कधी शब्द नाही लाभले अंतरी रचनेचे कुणा, अर्थ नाही लागले साहतो, होती मनावर, जे गुलाबी घाव न्यारे क्षणी अवचित एका, वाहून गेले धैर्य सारे लाख यत्न केले, सगळेच नाकाम झाले लपविता मग आलेच नाही हरलेले नेत्र ओले नितीन सप्रे नवी दिल्ली 110423

  सुप्रभात!  तसा मी फेसबुक वर सापडतो पण फार क्वचितच तिथे वावरतो. आज आकस्मिकपणें कुणी अंजना अग्रवाल यांनी पोस्ट केलेली एक हिंदी कविता तिथे दृष्टीस पडली. वाचली. ती भावली. तोच धागा पकडून मलाही काही सुचलं. तुमच्या अवलोकनार्थ आणि अभिप्रायार्थही… (अंजना अग्रवाल यांची FB Post) "पुरुष कठोर होता नहीं बना दिया जाता हैं अमुमन उसे प्रेम ही नही मिलता मिलता हैं बस दायित्व पुरुष को पुरा प्रेम करनेवाली स्त्री जानती हैं कि  वह प्यार सरलता कोमलता  का कोष होता है ऐसी स्त्री के आगोश मे वह पिघलता हैं रो तक देता है" कर्ता पुरुष दिसतं तसं नसतं म्हणूनच जग फसतं पुरुष कुठे कठोर? तो तर हळवा चकोर जीव कासावीस होणार तरी 'वर्षा'साठीच थांबणार  दिसला जरी अधीर असतो तितकाच सुधीर जितका उथळ वाटणार तितका सखोल असणार कुटुंबासाठी सर्व कमवणार रिक्तभावानं स्वतः जगणार भोवतीच्या रंगात रंगणार अलिप्त वृत्तीनं वावरणार टीकाच पदरी पडणार क्वचित प्रशंसापात्र होणार संकटात सदैव आघाडीवर सुखक्षणांत मात्र पिछाडीवर सगळ्यांचं सगळं ऐकणार योग्य तेच करणार भावनिकता जरी जपणार सहृदयालाच प्रचिती येणार भवसंगरी थकणार भागणार दिला...

  नमस्कार…. साहित्य, कला, संस्कृती या विषयांवर आधारित स्मृतीबनातून हा अनियतकालिक ब्लॉग (गद्य) जून 2019 (२५.६.२०१९) ला मी सुरू केला. तेव्हा पासून, आता साधारण चार वर्ष तो अनियमितपणे मात्र सातत्यानं आपणाला सादर करीत आहे. आतापर्यंत 99 लेख प्रकाशित झाले असून साधारणतः ते सर्व विभिन्न वृत्तपत्रं, मासिकं, दिवाळी अंक आणि वेब पोर्टल वरही प्रसिद्ध झाल्यानं माझा उत्साह वाढला आहे. आपणापैकीही बहुतेकांनी नियमित आणि काहींनी साक्षेपी अभिप्राय देऊन मला नेहमीच प्रोत्साहित केलं आहे. त्याची उतराई करूच शकत नाही. माझा तसा मानस ही नाही.  या काळात हा ब्लॉग वाचलेल्यांची, पाहिलेल्यांची म्हणुया हवंतर, संख्या सुमारे 30 हजारां वर पोहोचली आहे. यात भारता खेरीज 15 हून अधिक देशांतल्या सुमारे अडीच हजार वाचकांचा ही समावेश आहे.  जो माझ्या सारख्या सामान्यजनासाठी अत्यंत प्रेरणादायी आहे.  यंदाच्या रामनवमी (३०.०३.२०२३) पासून या ब्लॉगच्या माध्यमातून आपण पर्यंत पद्य ही मांडायला सुरुवात केली आहे. त्याचे ही गुणात्मक मूल्यांकन करून अभिप्राय द्याल अशी खात्री आहे. पुष्प तिसरे कुरुभूमी सरत आले आयुष्य तरीही, अद्याप ...